Alaska w szoku – Sarah Palin odeszła ze stanowiska
– Nie będę się starała o reelekcję w 2010 roku. Podjęłam więc decyzję, że nie będę kolejnym nieudolnym urzędnikiem, bo to właśnie ten rodzaj polityki, któremu zawsze byłam przeciwna – mówiła Palin przed swym domem w Wasilli na konferencji prasowej zwołanej tak pospiesznie, że zdołała na nią dotrzeć zaledwie garstka reporterów. Ale nawet im nie pozwoliła zadać żadnego pytania. A sama nie wyjaśniła, dlaczego odchodzi, choć jej kadencja kończy się dopiero za półtora roku. Oświadczyła tylko, że 26 lipca jej stanowisko zajmie Sean Parnell. I dodała, że po wielu modlitwach i rozważaniach zdecydowała, że nie chce już tracić czasu na “krwawy sport polityczny”.
– Tego się nikt nie spodziewał. Wszyscy na Alasce jesteśmy w szoku – mówi “Rz” TC Mitchell, redaktor naczelny “Frontiersmana”, dziennika wychodzącego w Wasilli. – Wprawdzie w zeszłym roku Sarah Palin straciła nieco na popularności, ale sondaże pokazywały, że wciąż cieszy się dużym poparciem. Nie było żadnych sygnałów, że może zrezygnować – dodaje.
Sophia Nelson, jeden ze strategów partii republikańskiej, uważa, że Palin chciała powiedzieć: “Startuję na prezydenta”. Jednak zdaniem Andrew Halcro, republikanina, który walczył z Palin o stanowisko gubernatora w 2006 roku, ten ruch raczej nie zwiększy jej szans w walce o Biały Dom. – Jeśli chciała przejść z lokalnej do wielkiej polityki, było na to wiele lepszych sposobów – uważa Halcro.
– To tylko spekulacje, ale sądzę, że gdyby chodziło jej o przygotowania do walki o prezydenturę w 2012 roku, to zostałaby na stanowisku gubernatora do końca kadencji. Wtedy i tak miałaby prawie dwa lata na przygotowania – uważa zaś TC Mitchell. Przedstawiciele demokratów ruch Palin komentują zaś krótko: to “dziwaczne zachowanie”.
Sarah Palin to 45-letnia atrakcyjna matka pięciorga dzieci (z których najmłodszy syn ma zespół Downa, a najstarszy służy w Iraku) i babcia półrocznego wnuka. Miała być kluczem do sukcesu Johna McCaina, ale po dobrym starcie zaczęła zaliczać kolejne wpadki. Raz dała się nabrać komikowi, który, udając prezydenta Francji, zadzwonił do niej, proponując spotkanie. Innym razem zajęła takie samo stanowisko jak Barack Obama w sprawie Pakistanu. Myliła reformy. Ale i tak zdobyła poparcie wielu konserwatywnych wyborców.
